Srar Wars - Przerwana misja

Poniżej prezentuję opowiadanie napisane na zlot fanów Gwiezdnych Wojen „Aldern 2004" 

Dawno, dawno temu,

w odległej galaktyce...

STAR

WARS

Przerwana misja

Wojny Klonów, które ogarnęły niemalże całą galaktykę i pochłonęły miliony istnień różnych ras, powoli dobiegają końca.

Konflikt zdziesiątkował także Rycerzy Jedi, którzy przez tysiące lat strzegli pokoju, a w obliczu wojny nie zawahali się poświęcić nawet własnego życia.

Z powodu poniesionych strat, Rada Jedi posyła w niebezpieczne misje coraz to młodszych adeptów zakonu.

Jedna z misji została wysłana na Rodię w celu zdobycia informacji o tajnej bazie Separatystów...

* * *

Mały chłopczyk obudził się z krzykiem. Drobnymi rączkami przetarł zaspane oczy, rozejrzał się wokół, ale niewiele mógł zobaczyć. Komnata, w której przebywał, pogrążona była w ciemnościach. Mrok przecinała tylko srebrzysta wstęga blasku dwóch księżycy, przesączająca się przez poruszane lekką bryzą kotary. Pomieszczenie wypełniał zapach pobliskiego morza i lasu. Do uszu docierał łagodny szum fal i szelest liści, od czasu do czasu, gdzieś w oddali słychać było nawoływania dzikich zwierząt.

Usłyszał odgłos, jaki wydają drewniane chodaki, uderzając o kamienną posadzkę. Na łukowatej kamiennej futrynie zamajaczyły ruchliwe świetlne refleksy, ukazując misterne rzeźbienia. W progu stanęła, ubrana w białą koronkową koszulę nocną, nie młoda już, lecz ciągle piękna kobieta. W ręku trzymała kaganek, który oświetlał teraz swym drżącym blaskiem sufit komnaty, ukazując przepiękne malowidło, przedstawiające jakąś morską historię. Na samym środku wspaniały trójmasztowy żaglowiec pruł fale z niesamowitą lekkością, pozostawiając za sobą długi spieniony kilwater. Na falach odkosów baraszkowały smukłe i zwinne morskie stworzenia. Nad żaglowcem unosiło się stadko biało szarych ptaków o wielkich skrzydłach. W oddali na granicy horyzontu majaczył ląd, a sponad niego całą scenerię oświetlało wielkie pomarańczowe słońce.

Kobieta podeszła do łóżka. Kaganek postawiła obok, na drewnianej komodzie. Wyrównała zwinięte prześcieradło i przysiadła na kraju. Popatrzyła się na spocone oblicze chłopca.

− Znowu miałeś koszmar?

− Tak... nie... Już ci mówiłem mamo, to nie tak... nie wiem, co to jest, ale to nie koszmar senny, to jest zbyt realistyczne i... sama wiesz, że... no przypomnij sobie... kiedy zatonął żaglowiec ojca... tej nocy, kiedy tonął, miałem sen o tym, że to ja tonę... Ale teraz... nie wiem...

− Czego nie wiesz? Opowiedz, co ci się śniło.

− Właśnie nie wiem, co mi się śniło... to było takie inne.

− Opowiedz − nalegała w dalszym ciągu matka.

− Było ciemno, dookoła mnie były gwiazdy, całe mrowie gwiazd, jeszcze nigdy tyle nie widziałem, nawet w najbardziej pogodną noc. Byłem zawieszony w tej bezkresnej otchłani. Nagle nie wiadomo skąd pojawił się jakiś dziwny, wielki i złowrogi kształt. Był naprawdę ogromny, większy niż całe nasze miasto. Miał kształt bełta, na jego powierzchni była niezliczona liczba mniejszych kształtów, z niektórych takich kształtów wystawały wielkie rury. W pewnym momencie z rur tych wyleciało mnóstwo włóczni... świetlistych włóczni, były jaśniejsze niż miotane przez bogów błyskawice... te włócznie uderzyły we mnie. Oblała mnie fala gorąca i wtedy się obudziłem.

− Już wszystko jest dobrze. Tu nic ci nie grozi... może chcesz coś do picia?

− Nie mamo, dziękuję.

− Dobrze. Idź spać. Mam nadzieję, że tej nocy już nic ci się nie przyśni.

− Ja też mamo.

− Dobranoc.

− Dobranoc mamo.

Kobieta nachyliła się, pogłaskała chłopca po głowie, po czym wstała, wzięła kaganek i wyszła.

* * *

− Dostaliśmy! Osłony ZERO!

− Następnego trafienia nie przeżyjemy.

− Skok w nadprzestrzeń.

− Muszę najpierw wytyczyć kurs.

− Nie ma na to czasu!

− Ale...

− Już!!

Mały, okaleczony, dwuosobowy statek zaczął znikać w nadprzestrzeni, ale nim do końca się w niej zanurzył, dosięgnęła go jeszcze jedna salwa z turbolaserów gigantycznego niszczyciela.

− Dostaliśmy w lewą burtę! Nie działa układ nawigacji! Stabilizatory kierunkowe też padły!

− Co z R5?

− Poważnie uszkodzony. Funkcjonuje tylko bank danych.

− Powrót do przestrzeni.

− Nie mogę! Coś się zacięło!

− Odetnij paliwo!

− Też nie można! Nic nie funkcjonuje.

− Ile mamy paliwa?!

− Za dużo. Przy kursie, jaki mieliśmy podczas wejścia, o ile się nie zmieni i nie natrafimy na jakąś studnię grawitacyjną, znajdziemy się poza dyskiem galaktycznym.

− Niedobrze. A co z systemem podtrzymywania życia?

− Powietrza braknie trochę wcześniej, ale niewiele.

− Nasz kurs przebiega w pobliżu jakichś bardziej cywilizowanych układów?!

Nastąpiła chwila ciszy, podczas której młodszy z mężczyzn pochylał się nad klawiaturą i coś na niej wpisywał. Jego twarz zalewał różnobarwny migotliwy blask, nieodłączny efekt podróży nadprzestrzennych, który wlewał się przez okna kabiny.

− Hmm... Jedyne w pobliżu, których prawdopodobnie przelecimy to: Tatooine, Genosis i Rathana. Potem nie ma już nic... poza Wild Space, ale nikt tam nie był. To gdzieś tam skończy się nam powietrze, a chwilę potem paliwo.

− Jedyną naszą nadzieją jest studnia grawitacyjna któregoś z układów... Możesz podać przybliżone czasy przelotu w pobliżu każdego z nich?

− Nie. Mam niedokładne dane... z wyliczeń wynika, że za osiem do dwunastu godzin miniemy ten sektor.

− Tak... to naprawdę spora rozbieżność. Pozostaje nam tylko zawierzyć Mocy.

− I co ci to da?! Jeśli nawet będziesz pewien, że znalazłeś się w pobliżu jednego z tych układów, to pozostaje jeszcze kwestia wyjścia z nadprzestrzeni, a jeśli wyrwie nas studnia grawitacyjna, to i tak się dowiesz.

− Miałem na myśli plan awaryjny. Jeżeli masa pierwszych dwóch układów nie wyrwie nas, to zamierzam odstrzelić kabinę w pobliżu ostatniego. Bez napędu powinniśmy wypaść z nadprzestrzeni.

− Wydawało mi się, że zarówno do wejścia, jak i do wyjścia z nadprzestrzeni potrzebny jest impuls napędu.

− Tak, ale pozostanie w nadprzestrzeni, też wymaga pewnej energii, to dlatego nasze silniki cały czas pracują. Sama kabina będzie pozbawiona tej energii, dlatego ten pomysł wydaje mi się realny.

− Hmm... może... ale nikt tego nie próbował. To niebezpieczne.

− Niewątpliwie, ale to nasza ostatnia szansa.

− Gdybyśmy mieli dwa statki, to nasze szanse byłyby większe. Niszczyciel musiałby namierzyć oba naraz, a nie pilnować tylko jednego.

− Taa... Wiem. Gdy wrócimy, to powiem Radzie, co myślę o tej nowej, eksperymentalnej jednostce.

− Jeśli wrócimy.

− Więcej optymizmu mój padawanie.

* * *

− Mistrzu. Powietrze zaczyna się kończyć. Jeszcze dwie godziny i go braknie.

− Wiem. Spokojnie, już niedługo. Wyczuwam coś. Wydaje mi się, że zbliżamy się do jakiegoś zamieszkałego obszaru.

− Ja też coś czuję... jakby czyjś oddech tuż za plecami.

− Tak, to coś takiego. Wydaje mi się, że powinniśmy oddzielić teraz kabinę.

− Dobrze Mistrzu. Jak sobie życzysz.

− Za dziesięć sekund.

− Rozpoczynam odliczanie. Dziesięć... dziewięć... osiem... siedem... Studnia! Studnia grawitacyjna! Wychodzimy z nadprzestrzeni!

− Przerwij odliczanie!

− Odliczanie przerwane.

Mały statek wyskoczył z nadprzestrzeni w towarzystwie eksplozji i gubionych przez siebie części.

− Właśnie straciliśmy główny napęd.

− Gdzie jesteśmy?

− Tego układu nie ma w banku pamięci.

− Dziwne... nie przypomina żadnego znanego systemu.

− Jesteśmy namierzani!

− Przez kogo?!

− Sygnał nie pasuje do żadnego znanego wzorca.

− Na razie brak bezpośredniego zagrożenia. Przeskanuj system.

Dwójka Jedi w okaleczonej maszynie zagłębiała się w nieznany system planetarny.

− Skanowanie zakończone Mistrzu. Gwiazda to czerwony olbrzym, posiada siedem planet. Druga planeta ma atmosferę zdatną do oddychania, rozległe oceany i cztery kontynenty. Skanery znalazły na niej ślady życia. Życie rozkwita głównie na trzech mniejszych kontynentach i na obrzeżach większego. W przestrzeni systemu znajduje się dwadzieścia automatycznych sond, to one nas namierzają. Nad samą planetą krąży około stu sztucznych satelitów. Wygląda, że znaleźliśmy nową rozwiniętą cywilizację.

− Co z pozostałymi planetami i ewentualnymi księżycami? Nie chcę, jeżeli to nie jest konieczne, składać niezapowiedzianej wizyty.

− Hmm... właśnie to jest dziwne. W tym systemie nie ma żadnych naturalnych satelitów.

− Tak to dziwne. Możemy lądować na nie zamieszkałej planecie?

− Niestety nie. Na żadnej innej planecie nie ma warunków do naprawy, pozbawione są jakiejkolwiek atmosfery.

− Trudno. W takim wypadku lądujemy na największym kontynencie, w nie zamieszkałej strefie.

− To będzie trudne. Mamy tylko silniki manewrowe.

* * *

− Satelita na kursie kolizyjnym!

− Omiń go!

− Za późno! Nie dam rady!

− Ciągnij w górę!

Głuchy huk oznajmił kolizję. Statkiem zatrzęsło. Spod brzucha i lewego skrzydła posypały się fragmenty poszycia.

− Mistrzu! Silniki manewrowe nie działają. Nie możemy skorygować kąta wejścia. Spłoniemy!

− Nie spłoniemy. Zdaj się na Moc... Stery aerodynamiczne działają?

− Tak. Działają.

− Przy odrobinie szczęścia uda się. Skorygujemy trajektorię w górnych warstwach atmosfery. Nasz kąt wejścia nie odbiega aż tak bardzo od wymaganego.

* * *

Ognista kula przecięła pogodne nebo z zachodu na wschód, znikając za okolicznymi wzgórzami. Po chwili do jego uszu dotarł daleki huk eksplozji.

− Bogowie zsyłają na ziemię ogniste znaki, zanosi się na wielkie zmiany.

− Mamo. To tylko jakaś zbłąkana kosmiczna skała.

− Za dużo przesiadujesz z tymi zdziwaczałymi mnichami.

− To są kapłani! To oni zanoszą nasze modły do bogów, to od bogów czerpią mądrość. Czyż byś nie wierzyła w naszą religię mamo?!

− Wierzę, wierzę... ale niektóre nauki kapłanów wydają mi się nieprawdopodobne. Przykładowo twierdzą, jakoby przed nami istniała tu jakaś inna, o wiele potężniejsza cywilizacja.

− Tak. Wiem, ale mają na to dowody. Znaleźli...

Kolejny ognisty gość przeleciał z hukiem nad ich głowami, znikając za wschodnim horyzontem. Tym razem nie usłyszeli eksplozji.

− Mamo. Idę do świątyni. Ten kamień z nieba miał bardzo dziwny kształt. Może kapłani będą wiedzieć coś więcej. Może zorganizują wyprawę.

− Ale to spadło gdzieś daleko na Zakazanej Ziemi. Taka wyprawa jest bardzo niebezpieczna.

− Wiem mamo. Byłem już kilka razy i nic mi się nie stało.

* * *

Pojazd nagrzewał się coraz bardziej. Zaczął się trząść. Wydawał się, że lada moment się rozsypie. Dźwignie sterownicze zaczęły parzyć młodego padawana w dłonie. W pewnym momencie coś huknęło i niemal natychmiast pojazd zaczął zbaczać z kursu.

− Mistrzu! Straciliśmy stery!

− Nic już na to nie poradzimy. Zapnij mocno pasy i trzymaj się. Jaka wysokość?

− Jakieś dwieście do trzystu metrów. Szybko się zmniejsza. Uderzymy w tamten stok przed nami!

Dziób statku zarył w piaszczystą ziemię kilkanaście metrów od szczytu wzgórza. Posypał się grad iskier. Pojazd z ogromnym impetem, przy wtórze ogłuszającego huku i odpadających części, rzeźbił w gruncie wielką postrzępioną bruzdę. W pierwszej kolejności odpadły oba skrzydła, potem z potwornym grzmotem, w potężną ognistą kulę, zamienił się wyrwany z kadłuba główny silnik napędowy. Okaleczone, poczerniałe resztki, wspaniałego niegdyś statku, spoczęły w dolinie po drugiej stronie wzniesienia.

Kabinę wypełnił dym i płomienie. Dwójka Jedi zaczęła się wyplątywać z pasów i poplątanych kabli. Młodszy wyswobodził się pierwszy i kilkoma pchnięciami Mocy stłumił płomienie, podszedł do swego Mistrza i pomógł mu wstać.

− Idź do ładowni, przynieś zestaw medyczny. Mam złamanych kilka żeber i jakieś obrażenia wewnętrzne. − Starszy mężczyzna wypowiedział te słowa z wyraźnym trudem, po czym splunął. Ślina spadła na nieczynny monitor komputera nawigacyjnego, miała szkarłatny kolor.

Stan Mistrza poważnie zaniepokoił młodszego mężczyznę.

− Nie najlepiej to wygląda. Przydałby się raczej zbiornik bacty.

− Tak, wiem.

− Zobaczę, co uda mi się znaleźć w naszych zapasach. − Odwrócił się i podszedł do włazu z tyłu kabiny.

Otworzył luk ładowni i stanął jak wryty. Tylna grodź i znajdujący się za nią przedział silnikowy zniknęły całkowicie. Przed nim rozpościerał się widok na jałową, piaszczystą ziemię i ogromną, pomarańczową kulę zachodzącego słońca. Powiódł wzrokiem wzdłuż wyrzeźbionej przez rozpadający się statek, długiej i głębokiej, niknącej za pobliskim wzniesieniem, bruzdy. Na dnie wgłębienia, aż po szczyt wzgórza, leżały porozrzucane, porozbijane szczątki zasobników. Zeskoczył z resztek pokładu na dno rowu, podszedł do najbliższego, wyglądającego na cały, zasobnika medycznego. Z zewnątrz prawie nie uszkodzony, po otwarciu ukazał ogrom zniszczenia.

Stwierdziwszy, że nic nie znajdzie, postanowił wrócić na statek. Obrócił się i ponownie go zamurowało, zważywszy na stan tego, co niegdyś było ich statkiem, mieli niesamowite szczęście, że przeżyli. Kadłub, a raczej jego przednia część, był poczerniały i powyginany, nosił na sobie liczne ślady otarć, był też w kilku miejscach rozdarty. Skrzydła gdzieś zniknęły, a z miejsc, w których niegdyś się znajdowały, sterczały pourywane końce rur i zwisały postrzępione wiązki przewodów.

Wracając, zdecydował obejść wrak dookoła. Wspiął się po ścianie rowu, przeszedł wzdłuż prawej burty i doszedł do dziobu. Przedział przedniego generatora tarcz oraz przedział awioniki, przestały istnieć, dziobowy przedział silnikowy prezentował krwawą miazgę, jedynym rozpoznawalnym elementem była dysza systemu korekcyjnego. Lewa burta była podobnie odarta jak prawa, jedynym interesującym go elementem było gniazdo robota astromechanicznego, znajdujące się niegdyś tuż nad skrzydłem.

Okopcony, poobijany robot, tkwił nadal na swoim miejscu. Podszedł bliżej. Obejma mocująca wbiła się w korpus robota, niszcząc końcówki robocze, ale to dzięki niej robot w dalszym ciągu znajdował się w swoim gnieździe. Poniżej gniazda znajdowały się urządzenia do wysuwania podwozia i serwomotory napędu sterolotek, to prawdopodobnie te elementy, brutalnie wyrwane ze swoich miejsc przez odpadające skrzydło, pozbawiły robota układu jezdnego. Na kopułce robota wciąż rozbłyskiwało złowrogie czerwone światełko, sygnalizujące awarię, dawało jednak też nadzieję na uratowanie robota.

Dobył miecz świetlny i wzniecając snop iskier, wbił jego świetlistą klingę w poszycie kadłuba, w miejsce, gdzie powinien znajdować się zawias obejmy mocującej robota. Powolnym ruchem ciął kilkanaście centymetrów w dół. Obejma puściła, uwalniając robota, który z łoskotem upadł na ziemię, wzbijając tuman kurzu. Schował miecz i potoczył okrągły korpus robota do miejsca, z którego opuścił statek. Postanowił nie nadwerężać konstrukcji robota drogą na dno rowu, tylko z jego kraju, używając Mocy, przeniósł go na pokład. Niestety, przenoszenia przedmiotów przy pomocy Mocy nie miał opanowanego do perfekcji i robot grzmotnął o grodź, po czym osunął się na podłogę ładowni u stóp Mistrza, wywołując na jego twarzy wyraz konsternacji i rozbawienia zarazem.

− Nie wygląda mi to na apteczkę.

− To nasz robot. Chyba jeszcze się da go rozpoznać?

− Wiem. A co z zasobnikami medycznymi?

− Są w gorszym stanie niż R5.

− Czyżbyś ćwiczył na nich użycie Mocy?

− Nie musiałem, zostały rozbite podczas naszego ekhm... lądowania.

− Niedobrze. − Mistrz na chwilę się zamyślił. − Rozbiliśmy się na zupełnym pustkowiu, na nieznanej planecie, zbliża się noc. Najbezpieczniej będzie poczekać we wraku aż do świtu.

− Możemy w międzyczasie spróbować naprawić R5. Może uda się uruchomić interfejs komunikacyjny. − Wskoczył na pokład, zabrał spod stóp swego nauczyciela robota i zaciągnął go do wnętrza kabiny, potem odwrócił się, spojrzał na Mistrza opartego o ścianę i wpatrującego się w ostatnie promienie zachodzącego słońca. − Jak się czujesz Mistrzu?.

− Nie najlepiej, ale jakoś będę musiał wytrzymać, przynajmniej dopóki nie znajdziemy pomocy.

Nad pogrążającym się w mroku pustkowiem zerwał się wiatr, wzbijając w powietrze tumany piasku. Mistrz cofnął się do wnętrza kabiny i zamknął drzwi. W kokpicie panował mrok rozświetlany pojedynczą, przenośną lampą, z zewnątrz dochodził odgłos piasku szorującego o kadłub i zawodzenie wiatru.

* * *

Ranek przywitał ich mroźnym, nieruchomym powietrzem. Jedyną pamiątką nocnej burzy piaskowej był niemal całkowicie zasypany rów. Słońce będące tuż nad wschodnim horyzontem, świeciło jaskrawym blaskiem. Mimo zimna i wczesnej pory widać już było zapowiedź upalnego dnia, tuż nad ziemią, w miejscu, w którym słoneczna kula dotykała piaszczystej równiny, powstawały pierwsze miraże i zawirowania rozedrganego powietrza. W tylnej części wraku otworzyły się drzwi, i stanął w nich młody mężczyzna, przetarł powieki i rozejrzał się dookoła. Tuż za nim wyłonił się jego nauczyciel, lekko przygarbiony, trzymał lewą ręką obolałą pierś.

− Musimy iść. To miejsce jest bardzo niegościnne. − Widać było, że mówienie sprawia mu pewną trudność. − Ale najpierw powinniśmy dokładnej zbadać miejsce lądowania. Interesuje mnie zwłaszcza miejsce przyziemienia tam, gdzie odpadły skrzydła i przedział silnikowy.

− Masz jakieś przeczucie, czy liczysz na to, że znajdziesz choć jeden nieuszkodzony zasobnik?

− Mam przeczucie. To nic konkretnego, ale... wydaje mi się, że jest tam coś bardzo ważnego... Ty też coś czujesz? Prawda?

− Tak Mistrzu. To... to nawet nie jest przeczucie, raczej uczucie. Miewałem podobne już nie jeden raz, zwłaszcza w Akademii, to coś jak tęsknota, żądza przygody, chęć odkrycia nieznanego...

− Rozumiem. Czujesz to samo, co ja. Wyczuwasz tajemnicę i pragniesz ją poznać.

− Możliwe.

Starszy mężczyzna już nic nie odpowiedział, tylko przywołał na twarz coś, co miało być uśmiechem, potem odwrócił się od swego ucznia i ruszył w drogę. Chodzenie sprawiało mu dość spore trudności, nie podnosił wysoko nóg, tylko szurał po ziemi. Nocna burza nawiała piaszczystą zaspę niemal na równo z resztkami pokładu, dzięki czemu nie był zmuszony do wykonania niemal trójmetrowego zeskoku, jednak dalsza droga była o wiele cięższa. Brodzenie w piachu po kostki było niemalże ponad jego siły. Widząc to, młodszy mężczyzna pomógł mu przejść przez najgłębsze miejsca. Zmienił nieco trasę, prowadząc swego mistrza brzegiem rowu, tu podłoże było twardsze, bo wierzchnią warstwę przeniosła na dno zagłębienia nocna burza.

Dotarli na szczyt wzgórza. Ich oczom ukazała się, niewidoczna do tej pory, część stoku. Szczątki oderwanych skrzydeł spoczywały u podnóża wzniesienia. Wyżej, gdzieś w okolicy dwóch trzecich wysokości stoku, znajdował się głęboki krater, jego brzegi upstrzone były szczątkami porozrywanego i nadtopionego metalu. Ich uwagę przykuło natomiast dno krateru, nie było tam żadnych metalowych strzępów, było natomiast wypełnione kamiennymi odłamkami.

– Mieliśmy wiele szczęścia. Gdyby silnik eksplodował przed odpadnięciem, już byśmy nie żyli. – Mistrz Jedi przyglądał się przez chwilę kraterowi. – Zastanawiają mnie te kamienie, nie wyglądają na naturalne, obrobiła je raczej ludzka ręka. Hmm... i jeszcze... dlaczego one leżą na dnie? Eksplozja powinna rozrzucić je wokoło krateru.

– Tak... chyba, że te głazy były pod ziemią.

– Podejdźmy bliżej.

Stanęli na krawędzi krateru, spojrzeli w dół. Na dnie spomiędzy kamieni przesączało się słabe, blade światło. Wcześniej było niewidoczne, albowiem jego źródło znajdowało się we fragmencie ściany krateru niewidocznej ze szczytu. Uczeń spojrzał na swojego Mistrza, ten natomiast tylko skinął głową. Młody mężczyzna zsunął się po pochyłości do wnętrza zagłębienia i ostrożnie zaczął odwalać kamienie wokół tajemniczej poświaty.

– Mistrzu! Pod spodem jest jakieś pomieszczenie jakby korytarz. To blask bije od jakiegoś świecącego pasa, tuż przy ziemi.

– Wyczuwasz czyjąś obecność?

– Nie Mistrzu.

– Otwór da się powiększyć na tyle, abyśmy tam weszli?

– Tak, jest dość spory. Będziemy musieli opuścić się na linie, posadzka jest ponad pięć metrów niżej, a wprost pod otworem jest sterta gruzu, nie ryzykowałbym skoku, na twoje żebra to też niewskazane.

– Opuścimy się na linie. – Starszy mężczyzna ostrożnie, uważając na obolałą klatkę piersiową, zsunął się na dno krateru i podał zwój liny swemu uczniowi. – Przymocuj gdzieś jeden koniec.

Padawan umocował koniec liny do znalezionego nieopodal teleskopu z podpory statku, metalowy cylinder umieścił nad wyrwą i sprawdził, czy nie wpadnie do środka. Sprawdziwszy, czy takie zakotwiczenie wytrzyma jego ciężar, zmierzył wzrokiem swojego Mistrza i na drugim końcu liny zawiązał prowizoryczną uprząż.

– Mistrzu. Najpierw ty. Opuszczę cię na linie, nie będziesz musiał się męczyć.

Młody mężczyzna pomógł starszemu założyć linowy pas, po czym opuścił go na dół, następnie sam ześlizgnął się po linie.

* * *

Kapłani zorganizowali ekspedycję, ale ze względu na niewyjaśniony charakter obiektu postanowili nie zabierać chłopca. Młodzieniec nie zamierzał się jednak poddawać bez walki, schował się w jednej ze skrzyń przeznaczonych na znaleziska, znajdującej się w ostatnim wozie karawany liczącej w sumie sześć wozów z zaprzęgiem i dwudziestu wierzchowców. Przez nikogo nie wykryty, ani nie poszukiwany, wyruszył w całkiem komfortowych warunkach na spotkanie z przygodą. Wcześniej, gdy się potajemnie pakował, zaszedł do matki i powiedział, że odprowadzi ekspedycję do Wschodnich Wzgórz, żeby się nie martwiła, bo przed zapadnięciem zmroku wróci.

* * *

Dwójka Jedi, po przeszukaniu tajemniczej podziemnej budowli, przemierzeniu kilometrów korytarzy i przeszukaniu dziesiątek pomieszczeń, trafiła do ogromnej hali, na której środki stał, wydawało się, że gotowy do startu pojazd latający. Był trochę większy od ich statku, miał wspaniałe aerodynamiczne kształty i cudowną lekkość. Skrzydła przy kadłubie miał lekko wzniesione i wychylone do przodu, a połowie swej długości opadały i kierowały się ku tyłowi, wyglądały jak skrzydła ptaka gotującego się do lotu. Silniki były umiejscowione w miejscu przegięcia skrzydeł, mimo swej smukłości biła od nich drzemiąca w nich potęga. Obeszli statek dookoła, po czym podeszli bliżej, z tej odległości zauważyli jedną dziwną rzecz, skrzydła nie miały powierzchni sterowych. Młodszy mężczyzna podszedł i dotknął antracytowej krawędzi płata. Skrzydło lekko drgnęło, jakby to była żywa istota, nieco spłoszona niespodziewanym kontaktem. Mistrz zauważył zaskoczenie na twarzy swojego ucznia:

– Co się stało?

– Nie, nic... tylko... dziwne... wygląda jak twór bioinżynierii... jak żywa istota... – uczeń gładził krawędź skrzydła – podczas pierwszego dotyku, jakby się wystraszyło, delikatnie się cofnęło, ale powróciło z powrotem... w dotyku przypomina jakby skórę jakiegoś morskiego stworzenia, bardzo śliska, ale wyczuwam pod palcami mikro nierówności... i temperatura... to jest ciepłe.

­– Widzieliśmy tu już sporo dziwnych rzeczy. Zauważyłeś te wszystkie napisy? Są obce, ale jakby znajome, a pismo jest bardzo podobne do naszego. Usiłowałem przyporządkować niektórym symbolom litery z naszego alfabetu... w kilku przypadkach uzyskałem zaskakujące efekty... nie wierzę, że to mógłby być tylko zbieg okoliczności. Wspólny obecnie jest językiem uniwersalnym, nie jest językiem jakiejś określonej rasy, ale przecież w swoich początkach musiała go jakaś rasa stworzyć, potem przez tysiąclecia ulegał zmianom, zyskiwał naleciałości z innych języków, niektóre słowa uległy wypaczeniu, powstały nowe...

– Chcesz powiedzieć, że nasi przodkowie znali większe obszary galaktyki niż my?

– Możliwe... Szkoda, że nie udało się uruchomić R5, mógłby nam pomóc. Popatrz, tam w kącie hali stoi coś, co wygląda jak terminal komputerowy.

– Mistrzu. Jeżeli ten język jest podobny do naszego, to może uda się nam i bez pomocy R5 czegoś dowiedzieć.

– Możemy spróbować. – Podeszli do terminala. ­– Zadziwia mnie tu jeszcze jedna rzecz, nie wiem, od jakiego czasu to miejsce jest opuszczone, prawdopodobnie od bardzo dawna, a tu wciąż wszystko funkcjonuje i wygląda jakby, właściciele wyszli tylko na chwilę. Hmm... jest jeszcze kwestia cywilizacji, która obecnie zamieszkuje tę planetę. W układzie planetarnym znajduje się wiele sond, na samej orbicie planety też kordon satelitów, tutaj super nowoczesna baza, a cywilizacja jest, co tu kryć, prymitywna.

– Skąd to wiesz, przecież nawet nie widzieliśmy choćby jednego jej przedstawiciela.

– Może nie miałeś czasu na obserwację podczas lądowania, ale ja przyjrzałem się obszarom, nad którymi przelatywaliśmy. Przypomnij sobie też wskazania skanera, zamieszkałe są tylko rejony nadmorskie. Widziałem dwa miasta, oba posiadały porty z wielkimi kamiennymi nabrzeżami, zobaczyłem też kilka żaglowców. Zabudowa miasta była niska, w większości parterowa, nieliczne budynki nie wyższe niż trzy piętra. Nie zauważyłem żadnych większych dróg, czy ruchu powietrznego, prawdopodobnie do poruszania się na lądzie używają zwierząt pociągowych. Na koniec najistotniejszy argument, gdybyśmy się rozbili na którejkolwiek planecie należącej do Republiki, nawet na Ansion, to już zjawiłaby się ekipa ratunkowa.

– Wygląda na to, że masz rację. Jak zwykle zresztą, Mistrzu. – Nachylił się nad rzędami klawiszy domniemanej konsoli. ­– Ani śladu kurzu – przesunął dłonią po gładkiej, ciemnogranatowej, błyszczącej, powierzchni. Symbole do tej pory dość niewyraźnie rozbłysły bladym błękitem, a nad konsolą pojawił się holograficzny obraz z graficznym menu . – Nic nie rozumiem z tego, co tu pisze.

– Spróbuj wybrać tą ikonkę prezentującą dwie różnie wyglądające postaci... o tą.

Mistrz wskazał palcem rysunek na hologramie, a ten natychmiast zmienił wygląd. Pojawiła się długa lista najrozmaitszych symboli, przypominająca próbki pisma z wielu zakątków galaktyki. Na końcu były dwa inne symbole, jeden przedstawiał galaktykę widzianą z zewnątrz, a drugi pojedynczą postać w jakiejś dziwnej pozie, jakby zamyśleniu. Wybrał „galaktykę”.. Ekran pokazywał teraz kosmiczną mapę, na której zaznaczone były różne lokacje, a jedna z nich byłą wyróżniona jaśniejszą barwą. Położenie odpowiadało, na ile mogli się zorientować, miejscu, w którym przebywali. Sięgnął ręką do miejsca, w którym powinno być Coruscant, fragment mapy powiększył się, ukazując bardziej szczegółowo wybraną okolicę. Nie mógł ukryć zaskoczenia, stolicy Republiki nie było na mapie. Opuścił rękę, jeszcze przez chwilę hologram pokazywał powiększony fragment, potem ów fragment zniknął, a jeszcze chwilę później powrócił obraz listy. Tym razem swego szczęścia postanowił spróbować uczeń. Wybrał symbol zamyślonej postaci. Ekran pociemniał, gdzieś ze środka konsoli rozległ się głos, przez chwilę coś mówił, potem przerwał na chwilę. Ekran znowu rozbłysnął, pokazywał teraz obracającą się galaktykę, a głos powtarzał ciągle jedno słowo.

­– Galaktyka – wypowiedział głośno i powoli Mistrz.

Obraz się zmienił, pokazywał teraz sekwencję zmieniających się klatek, począwszy od widoku nocnego nieba, następnie jakby poprzez przybliżanie, aż kończył na pojedynczym punkcie.

– Gwiazda.

Obrazy zmieniały się jeszcze przez dłuższy czas, a oni na przemian wypowiadali słowa określające to, co widzieli. W pewnym momencie komputer przemówił:

– Nauka mowy zakończona. Następny etap: kodowanie pisma. Czy kontynuować?

– Tak.

– Wymieniając występujące w twoim języku znaki, nakreśl ich symbol.

Postąpili według wskazówek. Następnie hologram znowu pociemniał, a potem ukazała się mapa galaktyki.

– Wskaż miejsce, z którego pochodzi ten język.

Jedi popatrzyli się na siebie. Mistrz powiększył fragment mapy, następnie wskazał lokalizację. Wybrany punkt zabłysnął, a obok niego pojawiły się napisy „Nazwa układu: ?”, oraz „Nazwa języka: ?”, jednocześnie głos powiedział:

– Podaj nazwę lokalizacji.

– Coruscant. – W miejsce napisu „Nazwa układu: ?” pojawiło się „Coruscant”.

– Podaj nazwę języka.

– Wspólny – Zniknął kolejny znak zapytania, w jego miejsce pojawił się napis „Język: Wspólny”.

– Wprowadzanie nowego języka zakończone. Czy przełączyć ustawienia terminala na język wspólny?

– Tak. – Pojawiło się główne menu, lecz tym razem w zrozumiałym dla nich języku, jednocześnie symbole na konsoli zmieniły się w litery dobrze znanego im pisma.

– Powinniśmy zacząć chyba od poznania historii tego miejsca? – Padawan popatrzył się na Mistrza, który tylko lekko skinął głową. – Ciekawe, czy sterowanie głosem nadal działa? Spróbujemy. – Odwrócił się w kierunku terminala i powiedział – Podaj historię tego miejsca. – Holoprojektor ożył, a głos zaczął opowiadać o zamierzchłych wydarzeniach.

– Baza ta powstała w szczytowym okresie rozwoju tutejszej cywilizacji, około dwadzieścia tysięcy lat temu Jest jedną z pięćdziesięciu podobnych, rozmieszczonych w pobliżu, połączona z pozostałymi siecią kolejek magnetycznych. Kompleks powstał w celu przygotowania, prowadzenia i koordynacji misji eksploracji kosmosu. Aktywnie funkcjonował przez ponad trzy tysiące lat, aż do chwili przybycia najeźdźców. Tutejsza cywilizacja była nastawiona pokojowo i nieprzygotowana na walkę. Obcy prawdopodobnie namierzyli jedną z wypraw i w ten sposób dotarli tutaj. Z niewyjaśnionych przyczyn, najprawdopodobniej poczucie zagrożenia, lub obawa o utratę nieokreślonych zasobów naturalnych, doprowadzili do niemal całkowitego wyniszczenia tutejszego życia. Z cywilizacji liczącej ponad trzydzieści miliardów istot, pozostało przy życiu mniej niż półtora tysiąca. Z powodu ogromu zniszczeń, społeczeństwo zostało cofnięte w rozwoju do okresu koczowniczego. Obecny poziom rozwoju utrzymuje się od przeszło dziewięciu tysięcy lat i z powodu wcześniejszego wyeksploatowania zasobów naturalnych, nie zanosi się, aby możliwy był dalszy postęp techniczny. Okresu najazdu zbiegł się w czasie z ukończeniem projektu wielkiego statku, zdolnego pomieścić dwa miliony osób załogi, do wyprawy w odległe rejony galaktyki, w związku z zaistniałą sytuacją, wysłano go z najwybitniejszymi naukowcami i ich rodzinami, w daleki rejs. Nigdy nie powrócili, jednakże sądząc po wielu podobieństwach w piśmie i mowie, wnioskuję, że jesteście ich potomkami.

– Powiedz teraz coś o lokacjach zaznaczonych na mapie galaktyki.

– Miejsca te nanosili zwiadowcy, oznaczają one układy, w których rozwinęła się jakaś cywilizacja. Jak już zauważyliście, każda zawiera informację na temat języka mówionego i pisanego. W miarę napływu nowych danych informacje były uzupełniane o kulturę, sztukę, poziom techniczny i wszystkie inne szczegóły, które odkryli członkowie wypraw badawczych.

– Co możesz powiedzieć o statku znajdującym się tutaj?

– Budowniczy statków badawczych nie posiedli umiejętności projektowania napędów zdolnych rozpędzać kolosy do podobnych prędkości, co małe jednostki, duże statki badawcze potrzebowały wielu miesięcy, lub nawet lat, aby dotrzeć tam, gdzie mały docierał w ciągu godzin, czy dni, dlatego powstała seria małych statków zwiadowczych. Jest to jednostka eksperymentalna, najszybsza, jaką zbudowano, odbyła loty próbne, ale nigdy nie odbyła lotu w nadprzestrzeni. Jednostki które, były używane przez zwiadowców, były podobne, jednakże o połowę wolniejsze.

– Czy ta jednostka jest sprawna?

– Tak. Jest w pełni sprawna, jednakże, aby stąd odlecieć, trzeba najpierw odkopać wrota hangaru, teraz są przysypane około pięcioma metrami piachu.

– Jest w bazie coś, co pozwalałoby na usunięcie tego piasku? Jakaś broń może sprzęt wydobywczy?

– Broni tu nie ma, ale jest w sąsiednim kompleksie mała, repulsorowa koparka.

– Czy jest możliwość sprowadzenia jej tutaj?

– Tak. Wystarczy, że wydam robotom odpowiednie polecenia, cały kompleks jest w pełni zautomatyzowany. Istnieje jednak pewien problem, nie można zacząć kopać od środka.

– Wiesz, w jaki sposób dostaliśmy się do bazy?

– Tak. Automaty inspekcyjne powiadomiły mnie o uszkodzeniu korytarza 15-B, robot budowlany był w drodze, kiedy pojawiliście się. Dokonywanie napraw zostało wstrzymane na czas waszego pobytu na terenie bazy.

– Jak wielka jest ta koparka, zmieści się w wyrwie?

– Nie, ale wyrwę można powiększyć. Zlecę to robotowi budowlanemu.

– Czy po opuszczeniu przez nas kompleksu, wyrwa zostanie zamurowana?

– Tak.

– A jest inne wejście do bazy?

– Nie.

– Ale powinno jakieś być?

­– Tak.

– Może więc, zamiast zamurowywać tę wyrwę, lepiej wstawić tam właz?

– Czy to jest polecenie?

Jedi popatrzeli się po sobie.

– Tak.

– Przyjęto.

– Mistrzu już późno. – Padawan odwrócił się do swego nauczyciela, zobaczył, jak pot perli mu się na czole. – Powinniśmy odpocząć. – Odwrócił się do konsoli. – Są tu jakieś kwatery?

– Tak, ale w stanie surowym. Wszystkie miękkie, łatwo ulegające rozpadowi, elementy wyposażenia zostały usunięte dawno temu.

– Nic nie szkodzi. Powiedz, jak tam dojść?

Korzystając ze wskazówek, dotarli bez problemu. Pomieszczenie było małe, oprócz dwóch leżanek, mieściło tylko szafkę. Leżanki były ogołocone, na metalowej ramie rozpięty jakiś rodzaj lekko sprężynującego tworzywa i nic więcej. Wyściełali je więc tym, czym mieli ze sobą i udali się na spoczynek.

* * *

Noc upłynęła spokojnie, niestety ranek przyniósł młodemu padawanowi złe nowiny. Komputer bazy poinformował, że koparka jest zepsuta, ma przepalone cewki repulsorów, a usterka jest nie do usunięcia. Drugą złą wiadomością był stan zdrowia Mistrza. Nie wstał, jak zwykle, jeszcze przed swoim padawanem, leżał na prowizorycznym posłaniu, z tuniką zwiniętą i upchaną pod głową, oddychał ciężko i półprzytomnie spoglądał na otoczenie spod przymkniętych powiek. Uczniowi udało się napoić go niewielką ilością wody, ale posiłku przygotowanego z ocalałych zapasów już nie przyjął. Około południa Mistrz uniósł rękę w geście przywołania i zaczekał, aż jego uczeń przykucnie obok niego.

− Słuchaj mnie uważnie... padawanie... − Starszy mężczyzna mówił z wielkim wysiłkiem, jego trupio blada twarz oblana była potem − moje chwile są już policzone... czuję... że przeszedł czas zjednoczyć się z Mocą...

− Mistrzu! Nie mów tak!

− Taka jest prawda... nie przerywaj mi... − Splunął krwią − moje obrażenia są poważniejsze, niż przypuszczałem... nasze środki medyczne zostały zniszczone podczas tego lądowania... Nigdy nie przypuszczałem, że... kiedykolwiek będę potrzebował umiejętności leczenia Mocą... nie umiem... ciebie tego też nie nauczyłem... przyrzeknij mi, że... jeśli wrócisz do Akademii... postarasz się zgłębić tajniki leczenia Mocą... Wiem, że to wymaga jeszcze odpowiednich predyspozycji... ale podstaw może się nauczyć każdy... Przyrzeknij.

− Tak Mistrzu. Przyrzekam.

− Dobrze... A Teraz... najważniejsze... zrób wszystko, żeby wrócić... Rada musi się dowiedzieć o tym... o tym, co tu znaleźliśmy...

− Postaram się Mistrzu.

− Wykorzystaj ten statek, który odkryliśmy... Wiem... to inna technologia... ale jednak... to nasza technologia... Wiem, że sam nie dasz rady... ale zdobędziesz pomoc... Idź na zachód... nad morze... tam jest... miasto... − śmiertelnie ranny Jedi mówił z coraz większym wysiłkiem. Teraz szeroko otwartymi oczami spoglądał gdzieś w dal − znajdziesz tam chłopca... Moc... jest w nim... silna... czuję... to... Odkąd się tu... rozbiliśmy... wyczuwam... jego... wyszkól go... niech...

Rysy twarzy mistrza Jedi złagodniały. Ciało osunęło się w ramiona ucznia. Spod półprzymkniętych powiek spoglądały nic już niewidzące oczy.

Z nastaniem zmierzchu w niebo, nieopodal wraku statku, wzbił się słup ognia. Na pogrzebowym stosie, ułożonym z rozbitych skrzyń i połamanych belek znalezionych w ruinach, ciało mistrza jednoczyło się z wszechobecną Mocą.

Młody, osamotniony uczeń, siedział w kucki naprzeciwko stosu. Siedział tak jeszcze długo potem, jak stos się wypalił. Wschodzące słońce oświetliło w końcu swoimi promieniami jego kamienną twarz. Podniósł wzrok. Po jego policzku spłynęła pojedyncza łza.

− Nie ma śmierci, jest Moc.

Wstał, otrzepał swoje szaty z pyłu, zarzucił na plecy wcześniej przygotowany zasobnik i ruszył na zachód. Gdy wszedł na najbliższe piaszczyste wzniesienie, obrócił się i spojrzał jeszcze raz na sczerniałe pozostałości stosu. Spojrzał w słońce, potem na swój długi cień.

“Każda misja, to nieustanne kroczenie granicą pomiędzy światłem i mrokiem” - przypomniał sobie słowa swojego mistrza. Poprawił zasobnik i ruszył w dalszą drogę.

* * *

Burza piaskowa przyszła niespodziewanie, zaskoczyła go na szczycie dziwne wyglądającego, ciągnącego się z północy na południe, wzniesienia. Był akurat gdzieś pośrodku płaskiego, piaszczystego szczytu, bez najmniejszej nierówności, żadnego zagłębienia, gdzie byłby przynajmniej częściowo osłonięty od niemiłosiernie siekącego, ostrego i wdzierającego się w najgłębsze zakamarki odzieży, pyłu. Pomyślał, że może zdoła schronić się po zawietrznej stronie wzgórza, ale gwałtowność nawałnicy ograniczająca widoczność do zera, powodująca absolutną utratę orientacji, zmusiła go do pozostania na miejscu. Nie mając innego wyboru, zrzucił zasobnik, robiąc z niego prowizoryczną osłoną, skulił się za nim, a swoją drugą tuniką opatulił ramiona i głowę, tworząc namiastkę filtru przeciwpyłowego.

* * *

Piaskowa zamieć zdziesiątkowała karawanę. Ci, którzy ocaleli, opatrywali rani, zbierali rozrzucony wokoło dobytek i szukali jucznych zwierząt, które w popłochu się rozbiegły. To właśnie jedna z grup, idąca ginącym już, zwierzęcym tropem, dostrzegła dziwny kształt na horyzoncie.

– Wygląda jak przysypany piaskiem płaszcz.

– Może to zdarta z grzbietu juka, jej zawartość mogła się wysypać. Przyjrzę się temu dokładniej. – Wyjął zza pasa drewnianą, misternie rzeźbioną, teleskopową lunetę, z najlepszymi, możliwymi do zdobycia soczewkami, wykonanymi z zastygłej wydzieliny jednego z morskich stworzeń. Rozsunął, miała ponad metr długości, i przyłożył do oka. – Nie, to nie juka. To kształtem przypomina człowieka. Może to jeden z naszych? Może chciał zatrzymać te przeklęte, płochliwe bestie? Albo się zaplątał w uprząż, albo bestia go poniosła. W każdym razie idziemy tam. Jeśli jeszcze żyje, musimy mu pomóc.

Odnaleziony człowiek jeszcze żył, ale był nieprzytomny, w krytycznym stanie. Nie należał do ich ekipy, nie należał nawet do ich społeczności. Dziwnie ubrany, nieprzystosowany do panujących tu warunków, ratował się, jak mógł, zrobił sobie prowizoryczną maskę ze swojego płaszcza, ale i tak była to rzecz nieskuteczna. Człowiek ów był krańcowo odwodniony, skórę miał niemalże całkowicie zdartą przez dziko siekący pył, a najgorsze, że znaleźli ślady drobnego piasku w krtani, istniało niebezpieczeństwo, że pył dostał się do płuc.

– Bierzemy go do obozu. Z pewnością to ktoś zupełnie obcy, ale musimy mu pomóc. Jeśli chcemy się dowiedzieć, kim jest, będziemy musieli się wykazać niezwykłą cierpliwością, miną tygodnie, jeśli nie miesiące, zanim coś powie, a niczym wróci do całkowitego zdrowia, o ile okaże się to w ogóle możliwe, mogą minąć nawet lata.

– Taa... jeżeli najpierw przeżyje podróż do miasta.

Z szaty odnalezionego człowieka i swoich długich lasek, którymi normalnie sprawdzali drogę przed sobą, zrobili nosze i umieścili na nich przybysza. Jeden z ludzi zarzucił sobie przez ramię, dziwnie wyglądający, wykonany z nieznanego materiału, tobołek odnaleziony wraz z obcym. Ruszyli w drogę powrotną. Tunika na ciele nieprzytomnego człowieka zsunęła się nieco, odsłaniając przytroczony do pasa srebrzysty cylinder, zakończony z jednej strony cienką tuleją, otoczoną złocistym pierścieniem.

* * *

19 lat później.

– W ciągu całego swego pobytu tutaj, odważyłem się tylko kilka razy odwiedzić miejsce mojej katastrofy, pierwszy raz jakieś dwa lata temu. Wcześniej albo nie było po temu okazji, albo najzwyczajniej bałem się, że przypadkowe odkrycie mojej tajemnicy przysporzy problemów mnie samemu i waszej społeczności. Minęły prawie trzy lata, niczym w pełni powróciłem do zdrowia, w tym czasie rozpocząłem twoją naukę. Niczym uznałem, że nauczyłem cię wszystkiego wybuchły dwie wojny. Postanowiłem wobec waszych, lokalnych konfliktów zostać neutralny, ale zachowanie tego swoistego status quo, przysporzyło mi sporo problemów... przesiedziałem nawet pięć lat w waszym więzieniu.

– Ja to wszystko wiem Mistrzu.

– Zdaję sobie z tego sprawę, jednakże chciałem, abyś lepiej zrozumiał moje i swoje położenie.

– A co ma do tego moja sytuacja?

– Hmm... Właśnie teraz zakończyłeś szkolenie. Więcej nie jestem w stanie cię nauczyć, przynajmniej jeśli chodzi o umiejętność posługiwania się Mocą i poznanie jej natury.

– Ale... Mistrzu... Jest jeszcze tyle spraw, o które chciałem cię zapytać, tyle rzeczy, których nie wiem... Czy naprawdę uważasz, że więcej nie jesteś w stanie mi przekazać?!

– W życiu każdego rycerza Jedi jest taki moment, w którym musi sam zadbać o dalszy swój rozwój. Gdybyśmy byli w moim świecie, stanąłbyś teraz przed Radą, która wyznaczyłaby ci zadanie do wykonania, to byłaby twoja ostateczna próba przed pasowaniem na rycerza. Niestety, tu Rady nie ma, ale i tak dostaniesz zadanie do wykonania, bardzo poważne zadanie, od którego zależy nie tylko twój los, ale także i los twoich rodaków.

– Rozumiem Mistrzu. Jakie to zadanie?

– O zadaniu dowiesz się później. Teraz wysłuchaj mojej opowieści do końca. Statek, którym tu przybyłem, nie nadaje się już do żadnej podróży. Ponieważ jesteś już dorosłym mężczyzną, postanowiłem cię tu zabrać i ujawnić ostatnie tajemnice, jakie przed tobą skrywałem. Poproszę cię też o pomoc w pewnej sprawie.

– Mistrzu, jakiż to statek po piaskach pływa?!

– Dowiesz się wszystkiego, jak tylko wejdziemy na to wzgórze przed nami.

Stanął na szczycie wzgórza, tak jak tego dnia, kiedy opuszczał to miejsce pierwszy raz. Poprzedniego wieczora rozbili obóz raptem o dwie wydmy stąd. Zaplanował to specjalnie. Stał tak jak kiedyś, długi cień kładł się ku zachodowi, tylko tym razem podążał w przeciwnym kierunku. Doznał cudownego, oczyszczającego uczucia, tym razem podążał w stronę światła.

– Każda misja, to nieustanne kroczenie granicą pomiędzy światłem i mrokiem.

– Co te słowa mają wspólnego z naszą obecną sytuacją Mistrzu?

– Te słowa wypowiedział kiedyś mój Mistrz. Kiedy wyruszałem stąd, kołatały mi się w myślach jak echo. Zatoczyłem pełny krąg i jestem teraz pewien, że nie wkroczyłem w mrok.

– A gdzie twój statek mistrzu?

– To ten przysypany piaskiem kształt. Nie jest to cały statek, podczas katastrofy odpadło sporo części, niektóre z nich można znaleźć jeszcze kilometr stąd na wschód.

– Dziwny ma kształt, nie wygląda na morską jednostkę.

– Bo nią nie jest. Zejdźmy na dół, to wszystko ci wyjaśnię, zrozumiesz, dlaczego nalegałem, abyś poznał starożytny język, dlaczego uczyłem cię tych wszystkich różnych, czasem bezsensownych rzeczy. - Mówił dalej, schodząc w kierunku statku. - Widzisz... Uznaliście mnie za przybysza z daleka, za przedstawiciela jakiejś odizolowanej społeczności zamieszkującej dalekie regiony. Byliście zdziwieni, że ktoś jeszcze oprócz najwyższych kapłanów posługuje się starożytnym dialektem. Prawda jest o wiele bardziej zaskakująca. Nie pochodzę z tej planety, nie pochodzę nawet z waszego systemu słonecznego. Te wszystkie dziwne historyjki, którymi cię raczyłem, które traktowałeś jak niewinne bajki mające tylko jakąś moralną puentę, to wszystko prawda, te wszystkie dziwne światy, te zaskakująco różne istoty, to wszystko istnieje naprawdę. Ten statek służył kiedyś do podróży między tymi wszystkimi światami. Ja pochodzę niemalże z drugiego końca galaktyki, pochodzę z Alderaanu.

Opowiadał jeszcze bardzo długo, o sobie, o swoim Mistrzu, o Radzie Jedi, zaprowadził go do starej bazy, pokazał tajemniczy statek, na koniec poprosił go o pomoc w odkopaniu hangaru. Było już późno wieczorem, gdy postanowili odpocząć. Tę noc spędzili w tej samej kwaterze, w której zmarł jego Mistrz.

Następnego ranka zabrali się do kopania. Pracowali ciężko, aż w końcu, późnym popołudniem czwartego dnia, wrota hangaru rozwarły się.

– Wrócimy teraz do miasta, tam pożegnam się z tobą i twoją matką, pożegnam się także z resztą mieszkańców, którzy tak bardzo mi pomogli, wyleczyli moje rany i udzielili schronienia.

– Mistrzu, naprawdę musisz odejść?

– Tak. Muszę dokończyć misją, którą zacząłem dawno temu. Wrócę tu po ciebie, albo ja, albo ktoś inny.

– A może mógłbym polecieć z tobą?

– Chciałbym, ale to zbyt niebezpieczne dla ciebie... Widzisz... przygotowywałem cię na to, co tu zobaczysz od bardzo dawna, a i tak przeżyłeś szok... obawiam się, że to, co zobaczyłbyś tam – zatoczył ręką łuk na nieboskłonie – mogłoby cię nawet zabić. Ty i twój naród nie jesteście jeszcze gotowi, ale drzemią w was ogromnie możliwości, kiedyś, przy naszej pomocy, wyruszycie na spotkanie gwiazd. Poproszę Radę Jedi, aby ustaliła dla waszej cywilizacji plan pomocy i... ochrony. Trzeba was chronić... przed nami... jak wszędzie i wśród nas trafiają się ludzie źli. Musimy zadbać, aby wasza cywilizacja rozwijała się, a nie została zniszczona, musicie sami określić tempo zmian... musimy uważać, bo zbyt szybkie zmiany zabiją was. Niestety, ty tego nie doczekasz, to musi zając kilka pokoleń, ale kiedyś twoi pobratymcy zasiądą w Galaktycznym Senacie. Przed tobą natomiast jest wielkie i odpowiedzialne zadanie, będziesz pośrednikiem. Nauczyłem cię wielu rzeczy, których twoi rodacy nie znają, przekażesz im je, stopniowo, powoli,... my będziemy z tobą, ale to na ciebie spadnie główny ciężar... jesteś jednym z nich, tobie zaufają, uwierzą... znasz ich lepiej, będziesz lepiej wiedział jak im powiedzieć to, co już wiesz i to, co jeszcze poznasz... Tylko żeby to wszystko się mogło ziścić, muszę was opuścić... nie wiem na jak długo... dni ... miesiące... ale wrócę, obiecuję.

– Rozumiem Mistrzu. Postawiłeś przede mną odpowiedzialne zadanie, obdarzyłeś mnie ogromnym zaufaniem. Postaram się nie zawieść.

– Tak, to bardzo odpowiedzialne zadanie. To będzie właśnie twój sprawdzian.

– Tym bardziej się postaram.

– Nie. Posłuchaj mojej ostatniej rady. Jedi do każdego zadania przystępuje z jednakowym zaangażowaniem. Nie ma mniej czy więcej. Zawsze jest pełne poświęcenie.

– Tak Mistrzu. Zrozumiałem.

* * *

Wprowadził statek w atmosferę swojej rodzinnej planety, przeleciał nad cudowną równiną, z niezliczonymi jeziorami, przepięknymi drzewami i bajecznymi wodospadami. Posadził maszynę na platformie lądowniczej tuż obok wspaniałego gmachu ambasady Republiki.

Zszedł po trapie, stanął w cieniu skrzydła, zamknął oczy i przez chwilę napawał się cudowną wonią powietrza. Podszedł do barierki, oparł się o nią i zapatrzył się we wspaniałą fontannę stojącą nieopodal lądowiska. Ponownie zamknął oczy, wsłuchując się we wspaniały, kojący szum wody. Trwał w tej pozie dość długo, czuł na policzku, że słońce przez ten czas zdążyło dość znacznie zmienić swoje położenie. Nagle poczuł jakiś niepokój, coś czającego się w cieniu, na granicy zmysłów, skoncentrował się, pogrążył w Mocy, zaczął badać otoczenie zmysłem dostępnym jedynie rycerzom Jedi.

* * *

W tym samym czasie w pobliżu planety, z nadprzestrzeni, wyłoniła się ogromna, złowieszcza metalowa kula.

– Weszliśmy w system Alderaan.

– Gubernator Tarkin, powinnam była się domyśleć, że Vader trzyma cię na smyczy. Poznałam twój smród, jak tylko wprowadzono mnie na pokład.

– Urzekająca do końca. Nie wiesz, jak trudno było znaleźć powód, by oszczędzono twoje życie!

– Jestem zaskoczona, że miałeś odwagę wziąć tę odpowiedzialność na siebie!

– Księżniczko Leia, przed twoją egzekucją chciałbym, żebyś była moim gościem podczas ceremonii otwarcia tej stacji bojowej.

– Żaden system gwiezdny nie przeciwstawi się Imperatorowi.

– Im bardziej zaciskasz ręce, tym więcej gwiezdnych systemów przemknie się przez twoje palce.

– Nie, gdy zademonstrujemy potęgę tej stacji. W pewnym sensie sama wybrałaś planetę, która będzie zniszczona pierwsza. Odkąd jesteś niechętna dostarczyć nam informacje o rozmieszczeniu baz rebeliantów, wybrałem do testów niszczycielskiej siły tej stacji twoją rodzinną planetę Alderaan.

­– Nie! Alderaan jest pokojowy. Nie mamy żadnej broni. Nie możesz...

­– Wolałabyś inny cel? Wojskowy cel? Podaj nazwę systemu! Już mi się znudziło to pytanie. Pytam ostatni raz. Gdzie jest baza rebeliantów?

– Dantooine. Są na Dantooine.

– Widzisz Lordzie Vader, ona może być rozsądna. Kontynuować. Strzelać jak tylko będziecie gotowi.

– Co?!

– Jesteś zbyt ufna. Dantooine jest za daleko, by zrobić efektowną demonstrację. Wkrótce i tak będziemy mieć do czynienia z twoimi przyjaciółmi.

– Nie!

– Główny zapłon!¹

* * *

W pewnym momencie poczuł, że jest to bezpośrednie zagrożenie, ale nie wyczuwał w pobliżu niczyjej obecności, postanowił otworzyć oczy...

Nie zdążył już spojrzeć ponownie na wspaniały krajobraz, brutalna siła obróciła wniwecz, całą planetę. Ostatnią rzeczą, którą sobie uświadomił, był błysk, błysk jaśniejszy od stu milionów słońc. Potem nie było już nic.

* * *

Każdego rana, od dłuższego już czasu, a właściwie odkąd nauczył go tego przybysz z dalekich światów, jego późniejszy mentor, chłopiec, a obecnie młody mężczyzna, oddawał się medytacji. Teraz też siedział w kucki, na tarasie, twarzą zwrócony ku wyłaniającemu się zza widnokręgu słońcu. Nagle poczuł ogromny ból, w głowie rozbrzmiewał krzyk rozpaczy, potem była już tylko pustka i już wiedział, miał taką pewność, że jego Mistrz nie będzie w stanie spełnić swej obietnicy. Będzie się teraz musiał jeszcze bardziej starać, żeby nie zawieść nadziei, jakiej w nim pokładał. Sam dokona eksploracji bazy, przy odrobinie szczęścia znajdzie inny pojazd, nauczy się go prowadzić i wyruszy w daleką podróż, aby dokończyć to, co rozpoczął jego Mistrz, sam stawi się przed Radą Jedi.

KONIEC

Specjalne podziękowania dla Georga Lucasa za odkrycie tej wspaniałej galaktyki oraz za to, że ciągle odkrywa przed nami jej nowe, jeszcze niezbadane obszary. Oby jak najdłużej.

Jacek „Darth Rumcajs" Belof

Tarnów 19 czerwca – 17 sierpnia 2004

1 W tym miejscu wykorzystałem fragment dialogu z filmu „Star Wars - Episode IV: A New Hopie” Georga Lucasa. Konkretnie, dialog pochodzi ze sceny zniszczenia Alderaanu przez bojową stację kosmiczną „Death Star 1”.